بهداشت روانی دوران بلوغ

بهداشت روانی دوران بلوغ

رعایت بهداشت ، که به تندرستی و شادابی کامل جسمی و روحی می انجامد ،

مهمترین وظیفه ی هر فرد است . همان طور که در مورد پیشگیری از بیماریهای عفونی

باید از ورود عوامل بیماریزا به بدن جلو گیری کرد ، برای سلامت روح و روان نیز باید

اقداماتی را انجام داد تا از نا بسامانیهای روحی کاسته شود .

پیشرفت تکنولوژی ، تحولات دائمی و سریع عوامل متعدد دیگر سبب شده است که ترس و تشویش و اضطراب و احساس عدم رضایت در بین بسیاری از افراد منجر به کشمکش و فشار های روانی شود .

خستگی ، بی میلی ، کمخوابی ، نا امیدی ، توهّم و احساس گناه در بیماریهای روانی ناشی از کشمکشها ، محرومیتها و اضطرابها بیش از همه ی بیماریهای جسمی بشر را آزار می دهند . بیماریهای تنی مانند زخم معده  ، ازدیاد فشار خون ، دردهای قلبی ، تنگی نفس ،بیماریهای آلرژی و بیماریهای دیگر از جمله بیماریهایی به شمار می آیند که به علت نامتعادل بودن روان ایجاد می شوند . عوامل عصبی و روانی ، با تحریک عصب واگ ، ترشح اسید کلریدریک و پپسین را در معده افزایش می دهند ، و در صورت دوام ممکن است منجر به ایجاد زخم معده شوند .وقتی اضطراب و نگرانی از حد معینی فراتر رود و دوام یابد ممکن است نظم بدن را بر هم زند و به بیماری جسمی و ضایعه ی عضوی بینجامد . هیجان ، دستگاه عصبی را تحریک می کند و در نتیجه سبب بروز تغییراتی در بدن می شود . تاثیر هیجان و فشار های روانی بر روی بدن با پژوهشها و آزمایشهای متعدد تایید شده است و از این رو می توان گفت بسیاری از بیماریهای جسمی انسان منشا روانی دارند . با آگاهی و شناخت بهداشت روانی می توان مشکلات روحی دانش آموزان را شناخت و با حل آن هم مشکلات آموزش را ساده تر کرد و هم دانش آموزان را به زندگی بهتر و مفیدتر گرایش داد. اگر والدین و معلمان از بهداشت روانی آگاهی داشته باشند می توانند با ایجاد بهداشت و افزایش نیروی کار ، قدرت یادگیری و تفکر و ساز گاری در دانش آموز به او کمک کنند تا به رشد و تکامل شخصیت خود بپردازد و از کجرویها ایمن شود . وقتی عضوی از بدن درد گرفت درد حس می شود و تفاوت درد داشتن با راحتی و بی دردی کاملا محسوس است . در نتیجه شخص در صدد درمان بر می آید و دستورهای بهداشتی را نیز صحیح انجام می دهد . اما در مورد ناخوشیهای روانی اگر چه فرد بیمار است ، اما چون زخم را نمی بیند ، چون درد نمی کشد نه تنها خود را بیمار نمی داند ، بلکه از شنیدن آن نیز عصبانی می شود . مادری که فرزندش دچار درد دندان یا سر درد شده است فورا او را نزد دندانپزشک یا پزشک می برد و دستورهای آنان را به خوبی اجرا می کند . اما وقتی فرزند همین مادر در کوچه و خیابان و مدرسه در گیری ایجاد می کند نمی پذیرد که فرزند او دچار ناسازگاری و عدم رشد شخصیت است . به همین ترتیب بسیاری از والدین پرخاشگری ، عصبانیت ،زود رنجی و کمرویی فرزند خود را ،به عنوان صفتی شایسته یاد می کنند و دیگران را مستوجب سرزنش می دانند که چرا فرزند آنها را درک نمی کنند ؟ در حالی که چنین تصوراتی معمولا دور از حقیقت است و برای رسیدن به تشخیص باید از روشهای علمی پیروی شود .